1. Je kent het wel; je bent op een moment in het leven gekomen dat je aan kinderen denkt, naast alle andere ballen die je inmiddels aardig in de lucht weet te houden. Dat was bij ons na een rigoureuze verbouwing van ons eerste huis waar we geleerd hadden om iets dat veel energie vraagt er ‘gewoon’ bij te doen. Dat ging ons goed af met een mooi resultaat. Enkele jaren later stapten wij in het huwelijksbootje voor ons grote avontuur als team – toen nog als team van twee. Al snel volgde de stap voor de kinderwens en dat bleek snel succesvol maar ook van korte duur; in een vroeg stadium bleek de vrucht niet levensvatbaar. Dit was niet de verwachting maar wel vaker dan je denkt, de realiteit. We konden deze tegenslag een plek geven en achter ons laten om positief naar de toekomst te kijken. Zo lukte het weer om zwanger te worden en met die wetenschap pasten we ons programma een beetje aan of zochten vormen die ons gemakkelijker konden bieden wat wij wilden. Wij zochten een andere manier van vakantie doorbrengen en stevende met de gewone ongemakken af op de 20-weken echo. Daar veranderde alles voor de zwangerschap. We kwamen binnen, namen plaats en er werd begonnen met de echo.

2. Er viel een stilte en daarna volgde de opmerking ‘dit herken ik niet, heb ik niet eerder gezien. Ik ga even mijn collega halen’. Binnen een uur werden wij via de achterdeur naar het ziekenhuis gestuurd en zaten wij op de stoel bij dé medisch specialist op dit gebied in de Benelux. Wat bedoeld was als een leuke 20-weken echo (waarna mijn vrouw nog een voorlopig laatste vakantie zou vieren) werd het begin van een traject vol onzekerheid, kansberekeningen en risicomanagement. Na een kort gesprek kozen wij voor een directe behandeling om het kortetermijnrisico voor de baby te verminderen, met een neveneffect van een hoger risico op een vroeggeboorte. Als huiswerk kregen wij de vraag mee of we dit leven, met acuut levensgevaar met de weinig voorspellende mogelijkheden gezien uniciteit, een kans wilde geven. Wekelijks mochten wij op controle waarin de vraag ‘is de situatie verbeterd?’ beantwoord moest worden. Veel spanning, stress en bewustwording over toch wel de mooiste verandering in je leven.
De controles zijn op zichzelf al uitputtend en dienen als ijkpunt om het weggeslagen vertrouwen weer op te bouwen. Dat is erg lastig en complex.

3. Wij hebben het gered tot 30 weken en toen is onze oudste geboren. De bevalling was stormachtig en gespannen voor het medisch team aangezien de levensvatbaarheid onzeker was. Je staat tamelijk machteloos aan de kant, wilt niet in de weg staan – gezien urgentie voor moeder en kind. Na een korte bevalling kan ik alleen naar mijn zoon kijken en wordt hij meegenomen naar de NICU. Een korte analyse van de situatie van de moeder resulteert in dat ook zij wordt meegenomen uit de bevallingskamer naar de OK voor een manuele placenta verwijdering. Alleen dat begreep ik pas later toen ik in de bevallingskamer werd aangetroffen door verbaasde schoonmaaksters.

4. Ik zat daar inmiddels een tijdje te wachten totdat iemand iets zou gaan vertellen. Dat gebeurde ook met de nodige excuses.Deze blijvende indruk heeft bijgedragen dat ik later mijzelf voorbijgelopen ben. Inmiddels heb ik dit een plek kunnen geven vanwege het inzetten van mijn kwetsbaarheid.

Het delen van mijn ervaring heeft mij geholpen. Met mijn vrouw en kind is het na verloop van tijd goed gekomen.

Vriendelijke groet,

Jeroen van Luijk
(Februari 2024)