1. Ik had altijd een soort haat liefde verhouding met kinderen. Best leuk maar ook zoooo druk. Ik wist lang niet of ik überhaupt vader wilde worden; was er niet mee bezig. Ik had hier met mijn partner fijne gesprekken over. We waren beiden in de dertig. Onze relatie was heel kloppend; als er dan een juist moment zou zijn in mijn leven dan was dat in onze situatie.

Maar ja, zwanger worden gaat niet altijd vanzelf. Dat heeft een tijd geduurd. We zijn ook bij het ziekenhuis geweest voor onderzoeken; alle stoplichten stonden op groen. Net voor we een maand naar Japan gingen, gebeurde het dan toch – zwanger! Een heel bijzondere reis werd dat voor ons.

De zwangerschap ging goed. Mijn vrouw was prachtig zwanger; als man was dit een genot om te ervaren. Het was vooral rete-spannend; hier hadden we het regelmatig over. We hadden ons aangemeld bij een ‘samen bevallen’ clubje waar we een aantal avonden onder begeleiding van een heel bevlogen dame onderricht kregen in ‘wat komen gaat’. Dit gezegd hebbende; geen boek, artikel of workshop kan je voorbereiden op wat komen gaat maar het gaf ons toch meer vertrouwen.

We hadden allebei het beste gevoel bij een bevalling in het ziekenhuis, want je weet immers maar nooit. Dan ben je daar toch beter af dan thuis. We kregen een kraamkamer, waar we mochten blijven voor en na de bevalling. Ik zat bewust aan het hoofdeinde van het bed. De bevalling duurde lang, erg lang. Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoeveel uur. Mijn vrouw was helemaal kapot. Ik was totaal verbijsterd door de intensiteit van de bevalling en door de natuurkrachten die haar over leken te nemen. Stoppen is geen optie, je moet door. Ik kreeg daar op dat moment een diepe bewondering voor alle vrouwen die een kind op de wereld hebben gezet. Het lukte haar bijna helemaal op eigen kracht om onze dochter op de wereld te zetten. Het laatste zetje ging met de vacuümpomp. Het was erg mooi en emotioneel. Het was prachtig om onze pasgeboren dochter te zien liggen bij mijn vrouw.

Toen de gynaecoloog zei dat het tijd was voor de nageboorte ging het mis. Ik zat aan het hoofdeinde van het bed en kon niet zien wat er gebeurde.

2. Daarna kwam er onrust en kort daarna was er paniek. Er was bloed, veel bloed. Er kwam steeds meer medisch personeel op de kamer. Ik herinner me dat ik riep of iemand me in godsnaam kon vertellen wat er aan de hand was? Er werd een tweede gynaecoloog opgeroepen. Alle zorg en aandacht was logischerwijs op mijn vrouw gericht. De gynaecoloog kwam er pas na een tijdje achter dat hij de baarmoeder in zijn handen had. Mijn vrouw werd met piepende banden naar de O.K. gereden; het hele peloton aan medisch personeel erachteraan. Ik zag de doodsangst in de ogen van mijn vrouw en zij bij mij. Ik wist op dat moment niet of ze dit zou overleven en dat wist zij ook niet.

Het was een verschrikkelijk moment, daar stond ik met mijn pasgeboren dochter in mijn armen. De kamer was helemaal verlaten en ik voelde me hulpeloos, in paniek en totaal radeloos. Moederziel alleen. Het gevoel dat er op dat moment helemaal niemand voor mij was deed ontzettend zeer.

Het leek uren te duren; maar wat fijn was het dat er een lieve verpleegster naar me toekwam om te vertellen dat alles goed was met haar. En dat we als gezin snel herenigd zouden worden. We waren superblij en ontroerd elkaar weer te zien en hierna heeft onze dochter heerlijk bij haar mama gelegen. Later die dag is ons verteld dat de baarmoeder binnenstebuiten was gekeerd en naar buiten was gekomen tijdens de nageboorte. De wetenschappelijke naam is ‘inversio uteri’. Ons medisch team had dit nog nooit meegemaakt en daarom wist men ook niet meteen wat het was.

Onze dochter is geboren op 30 december 2016 en we zijn nog een paar nachten in het ziekenhuis gebleven door de complicaties. Het vuurwerk met Oudjaar zagen we door het raam van onze kraamkamer. Het was heerlijk om uiteindelijk naar huis te kunnen gaan als gezin. We hebben later nog een evaluatiegesprek gehad in het ziekenhuis en toen hoorden we dat het hele team na onze bevalling nog nazorg heeft gehad. Het had – niet alleen bij ons – veel indruk gemaakt. Het was fijn om te horen dat er serieus mee werd omgegaan. Voor mijn gevoel is er goed en adequaat gehandeld. Door te praten kreeg ik begrip voor de situatie en voor de gemaakte keuzes.

3. Mijn vrouw heeft vrij snel hulp gezocht om deze gebeurtenis een plekje te geven en kwam bij een bevallingen-coach terecht. Ik ben mee geweest naar de eerste sessie; het was niets voor mij en het miste elk doel. De bevalling visualiseren vanaf een alpenweide met bloemetjes was het geloof ik.

We wilden vooral de fijne zwangerschap en het eerste deel van de bevalling herinneren en we hadden er voor onszelf toch een soort alpenweide met bloemetjes van gemaakt. Als man kwam ik niet veel verder dan ‘nee hoor, heb er geen last meer van, het is wel oké zo’ als mijn vrouw er ooit naar vroeg. Onze gezamenlijke coach waar we al jaren kwamen en waar we werkelijk alles mee hadden gedeeld wist dit niet. Toen dit tijdens een sessie naar voren kwam, werd het ons heel duidelijk dat we dit nog niet hadden verwerkt.

Ik begon met het schrijven over de bevalling, mijn eigen ervaring en wat me zoveel pijn heeft gedaan. Toen ik met een fijne groep mannen samen was, besloot ik mijn bevallingsverhaal te delen. Ik ging compleet stuk en tegelijkertijd was het ontzettend helend om mijn verhaal in alle openheid te delen; zonder bloemetjes maar rauw, zoals het was.

De laatste jaren ben ik in aanraking gekomen met familieopstellingen en systemisch (lichaams-)werk; deze prachtige manier van werken brengt me steeds meer thuis bij mezelf. Vaak heb ik het buiten mezelf gezocht terwijl alle antwoorden in mezelf zaten. Ik kon teruggaan naar de pijn, terug naar het moment wat ik had verdrongen. Dit zorgde ervoor dat wat ik had weggestopt erkend en gezien werd. Dat was precies wat nodig was.

Waar ik tijdens de verwerking achter kwam, is dat op het allereerste moment dat ik als vader mijn dochter vasthield, ik niet blij en ontroerd was maar hulpeloos en compleet machteloos. Dat dit haar eerste ‘papa-ervaring’ is raakt me nog altijd, daar krijg ik nog steeds kippenvel van. De kern zat hem in die lege kamer; daar als kersverse papa met pasgeboren dochter achtergelaten te worden. Al dat medisch personeel ging de kamer uit, met mijn vrouw mee. En ik dan? Waarom was er niemand voor mij? Dat heeft veel pijn gedaan.

4. Dat moment en dat gevoel bracht me uiteindelijk – pas onlangs – terug naar mijn eigen geboorte. Ikzelf heb vaak te horen gekregen ‘dat ik er eigenlijk niet zou zijn geweest als we naar de huisarts hadden geluisterd’.’

MAG IK ER ZIJN? Dit thema heeft onbewust een hele grote invloed op mijn hele leven gehad; hoe ik me voelde, hoe ik mezelf liet zien en in de keuzes die ik heb gemaakt. En daar op dat moment, moederziel alleen in die lege kraamkamer, overviel dit gevoel mij opnieuw – en heftiger dan ooit tevoren.

Door het opzetten van ‘vader-verhalen’ heb ik deze ontbrekende puzzelstukjes een verdiend plekje gegeven in mijn levenspuzzel en heb ik de essentie van mijn ‘levenspijn’ geheeld. Ik heb mijn verhaal vrij kunnen geven en ben hier ontzettend dankbaar voor.

We hadden dolgraag nog een kindje gehad. Het heeft niet zo mogen zijn, misschien wel met een reden.

Ik hoorde de afgelopen tijd over soortgelijke ervaringen. Laat staan als het kindje overlijdt; verschrikkelijk gewoon. Bij ons is het gelukkig goed afgelopen. Wat steeds terugkomt is dat een man zich vaak niet gehoord voelt in zo’n situatie. En dat hij zich alleen voelt en dat het lastig is om dit bespreekbaar te maken. Een man omschreef het als een bal onder water blijven duwen, die steeds omhoog komt. Precies dat. Het blijft terugkomen tot je het aankijkt en de pijn gaat erkennen in plaats van wegduwen. Hoe lastig dat ook is. Dit alles was een enorme motivatie voor mij om ‘vader-verhalen’ op te zetten omdat ik diep van binnen weet (en zelf heb ervaren) dat het delen van je ervaring erg helend kan zijn. Ook zou ik het mooi vinden als dit platform kan bijdragen aan een meer op vaders gerichte benadering in de geboortezorg.

En laat dit initiatief een oproep zijn aan alle prachtige vrouwen om ons mannen in zachtheid te begeleiden om ons hart meer te openen en ons gevoel te laten spreken. Daar hebben we jullie echt bij nodig.

Ivo van Gool
(Maart 2024)