1. Mijn verhaal gaat inmiddels iets meer dan vier jaar terug, we zitten in de periode waarin Corona langzaamaan terrein begint te winnen. Negen maanden ervoor zag de wereld er nog heel anders uit. Wij hadden ons huis zo goed als af en waren klaar voor de volgende fase in ons leven: Een gezin stichten. Alles verliep de eerste 39 weken voorspoedig. Mijn vriendin had geen/ weinig last van de bekende zwangerschap kwaaltjes. Natuurlijk werd het op het eind steeds zwaarder en liet onze zoon soms wat minder van zich horen (terwijl hij erg uitbundig was) en zaten wij geregeld op de eerste hulp. Op maandag 2 maart 2020 hadden wij een afspraak in het ziekenhuis om gestript te worden. Hiermee hoopte wij dat de ontsluiting langzaam opgang kwam. Dat gebeurde ook. Tegen het eind van de middag werden de weeën steeds heftiger en regelmatiger, dus wij mochten weer terug naar het kraamafdeling. Ik viel met de neus in de boter, want het was net etenstijd, dus ik mocht ook lekker mee-eten. De ontsluiting wilde niet meteen vorderen, maar tegen 21.00 ’s avonds waren we ver genoeg om de vliezen te gaan breken.

Mijn vriendin wilde heel graag pijnstilling, maar na drie keer mis prikken en het laten invliegen van een ‘prik expert’, die overigens ook mis prikte, moest het allemaal zonder pijnstilling. Op het prikken na leek het tot nu toe goed te gaan. Daar dacht onze zoon echter anders over.

Het is inmiddels bij 23.00 en nu begint er toch wel langzaam wat paniek te ontstaan, ik zelf onderga het allemaal en zie wel waar het schip strand. DE verloskundige vertelde ons dat het hartje van de kleine reageerde op de weeën. Er moest actie ondernomen worden, omdat de kleine aangeeft dat hij er graag uit wil. De vacuümpomp werd erbij gehaald, de gynaecoloog werd erbij gehaald om deze bevalling tot een goed einde te brengen. De hartslag viel steeds verder weg, maar door de ligging van de kleine (wat achteraf bleek) bemoeilijkte de bevalling. Omdat hij er toch uit moest werden de hakken letterlijk in de grond gezet en werd als een bezetene aan de vacuümpomp getrokken.

2. Ik ervaar dit beeld alsof ze een kalfje uit een moederkoe wilde halen. Nu begon ik toch wel langzaam wat angst te krijgen. Zeker ook omdat ik merkte dat mijn vriendin flink pijn moest lijden. Er werd tegen haar gezegd dat ze er even doorheen moest bijten, want hij moest eruit. De OK werd zelfs al voor de zekerheid gereserveerd, want ook een keizersnede was nu een reële optie. Dit stond niet in het boekje en dit scenario hadden mijn vriendin en ik niet voorzien. Ondanks het feit dat ik mij machteloos voelde, probeer ik er voor haar te zijn en op haar in te spreken. Voor mijn gevoel duurden het uren, maar het was slechts een kleine 20 minuten. De kamer stond inmiddels vol met doctoren. Waar ze vandaag zijn gekomen is mij nog steeds niet duidelijk, maar ze waren er wel. Met een golf van bloed kwam de kleine uiteindelijk om 23.18 op 2 maart 2020 ter wereld.

Maar toen bleef het stil. Uit verhalen en boeken zou een kind moeten huilen als hij er uit is. Hierna wordt hij op de borst van mama gelegd, zodat papa de navelstreng mag doorknippen. Maar er kwam geen gehuil. Nu raakte ik toch wel in paniek, alleen stond ik aan de grond genageld. Het enige wat ik dacht was: “Wat is hier gebeurd?”. De kleine man werd aan de kinderartsen gegeven en de gynaecoloog, verloskundige en verpleegkundige gingen met mijn vriendin aan de slag. Alles, maar dan ook alles, lag vol met bloed. Jassen die wit moesten zijn, waren bijna roze. Een plaats delict leek het wel. Ik voelde mij vooral alleen, stond ook alleen, beduusd en angstig. Angstig omdat de tweede naam van onze zoon de naam is van mijn overleden broertje toen ik drie jaar oud was. Ik dacht echt heel even dat het aan die naam lag. Het is dat een van de kinderartsen mij aansprak en aangaf dat mijn zoon mij nodig had, anders had ik er nu nog gestaan. Na voor mij enkele tientallen minuten kwam er voor het eerst geluid. Achteraf bleek dit enkele minuten te zijn geweest. Omdat ze nog steeds met mijn vriendin bezig waren kreeg ik de kleine voor het eerst in mijn armen. Ik wist even niet wat ik moest doen, wat ik moest voelen en stond letterlijk nog te trillen op mijn benen.

3. Het bleek zo te zijn dat onze zoon in een soort van superman houding lag. Hierdoor is de baarmoederwand tijdens de bevalling gescheurd. De gynaecoloog vermoedt dat er zeker 1.5 liter bloed was verloren, misschien zelfs wel meer. Het hechten heeft uiteindelijk bijna een uur geduurd, waarbij twee extra verpleegkundigen nodig waren om ruimte te creëren.

Later die dag, we spreken namelijk alweer over 3 maart 2020, mochten wij naar huis. Tijdens het kraambed had mijn vriendin zoveel pijn, dat ze dachten dat er een ontsteking was aan het ontstaan. Door de Corona maatregelen wilde ze haar eigenlijk niet hebben (koorts, ziek, Corona, etc), maar na lang heen en weer bellen tussen huisarts, GGD en ziekenhuis, mocht ze alsnog komen. Hier bleek dat met name een hechting was gaan irriteren.

Na twee weken kwam de volgende klap: De Lockdown. kraamzorg was net weg, de eerste kraamvisite was geweest, maar toen stopte alles. Kraamvisite werd raamvisite. Het herstel duurde ruim 5 weken, 5 weken was ze ook bedlegerig. Douchen, plassen, alles was te veel gevraagd voor haar. Als vader neem je de zorg over, maar ook mijn werk was weer bezig. Je voelt je echt een mantelzorger, terwijl ik nog nooit voor een baby heb gezorgd. Daarbij bleek onze zoon ook een huilbaby te zijn. Uren en dagen aan een stuk huilde hij. Iedereen wilde helpen, maar door de lockdown mocht dat niet. Mijn eigen gevoel stopte ik weg, want ach ik heb het werk niet hoeven doen. Mijn vriendin heeft alles moeten ondergaan, dus wat zeur ik. Je gaat echt in de overlevingsmode en geeft de schuld aan werk en zelf aan de Corona en Lockdown.

Drie jaar later zag ik een oproep op facebook over traumatische bevallingen door de ogen van de vader. Dat was voor het punt dat ik tot de ontdekking kwam dat ik toch meer last had van de bevalling dan ik vooraf had gedacht. Inmiddels heb ik enkele EMDR-sessies achter de rug, maar ik ben er nog lang niet.

4. De bevalling heeft enkele dingen uit mijn verleden getriggerd (onder andere het overlijden van mijn broertje), waar ik nu aan ga werken.

Onze zoon is inmiddels vier en ondanks dat de medische wereld zegt dat hij er niets aan heeft overgehouden, blijft dit maar door mijn hoofd spoken. Hij gaat naar speciaal onderwijs en is in behandeling bij jeugd GGZ. Autisme, ADHD, hoog sensitiviteit zijn al de revue gepasseerd, maar zelfs de professionals weten niet exact waar ze het moeten zoeken. Hij kan niet goed omgaan met prikkels, zijn emotieregulatie laat te wensen over wat resulteert in flinke woede-uitbarstingen en fikse stemmings-wisselingen. Ik voel de wanhoop en de struggles waarmee hij dagelijks te maken heeft. Mijn vriendin gaat er gemakkelijker mee om, wat maakt dat ik mij hartstikke alleen voel – eenzaam zelfs. Ik moet toch gelukkig zijn met ons gezin van vier? (We hebben inmiddels ook een dochter van twee). Echter voel ik mij doodongelukkig, niet gehoord en erg eenzaam.

De psycholoog was de eerste die sprak over PTSS en postnatale depressie. Ik voel mij ongehoord, omdat ik zelf niet eens weet wat ik voel of zou moeten voelen. Voor mijn gevoel ben ik de bevroren stand gebleven waar ik 2 maart 2020 om 23.18 in ben gekomen. Mijn vriendin begrijpt de situatie, ook mijn schoonmoeder die er tijdens de bevalling bij was, maar toch kan ik mijn gevoel niet uitleggen. Dat maakt mij vooral onzeker en zelfs wantrouwend naar mijn eigen gevoel. Ik zie een postnatale depressie bij een vrouw al als een taboe, bij een man is dit nog erger. Je praat er niet over want dit kan niet. Maar juist door te praten en het verhaal te delen, kom je langzaam tot je eigen gevoelswereld en kom je in contact met mensen die jou wel begrijpen. Ik hoef geen medelijden, ik wil gewoon begrepen en gehoord worden. Ik wil dat postnatale depressie, zowel bij vrouwen, maar zeker ook bij mannen bespreekbaar wordt en er meer zicht op komt, zodat anderen dit niet mee hoeven te maken.

Jeroen Odekerken
(Juni 2024)