1. Mijn verhaal begint in april 2012, in Parijs. Ik ben daar voor een driedaagse training van het consulting bedrijf waarvoor ik werk, als mijn telefoon gaat. Het is mijn vrouw. “Het is bij jou ook niet goed”, snikt ze. Dat telefoontje betekende de start van ons fertiliteitstraject, omdat naar toen bleek zowel mijn vrouw als ik niet het beste gereedschap meegekregen hadden van Moeder Natuur.

Een emotionele rollercoaster an sich, waarbij je voortdurend tussen hoop en vrees heen en weer wordt geslingerd. Bij ons had alleen de meest verregaande vorm, ICSI genaamd, mogelijk zin, dus dat traject zijn we ingegaan. Relatief kort, want uiteindelijk heeft het maar anderhalf jaar geduurd. Echter is mijn vrouw uiteindelijk via een “ouderwetse” kunstmatige inseminatie zwanger geworden. Het kost teveel tijd om dit hele traject te vertellen, maar een wonder was het zeker.

Ook de eerste echo was bizar, omdat ik tijdens het bidden dat het hartje zou kloppen, de gynaecoloog opeens hardop hoorde lachen. Op dat moment bleek dat ze niet 1 maar 2 pixeltjes zag knipperen op het scherm, een tweeling dus. Qua kansberekening volstrekt onmogelijk (het waren twee afzonderlijke bevruchtingen geweest), maar toch was het zo.

Na een relatief licht begin werd de zwangerschap aan het eind heel zwaar voor mijn vrouw, door al het gewicht van het vruchtwater, de twee kinderen uiteraard en een ontstoken buikspier, waar geen
adequate pijnstilling voor mogelijk was. Uiteindelijk werd het een geplande keizersnede. Deze operatie, want een bevalling kan ik het echt niet noemen, was surrealistisch. Omdat het een tweeling betrof, moest alles in tweevoud aanwezig zijn. Ook alle verschillende artsen en
verpleegkundigen. Op een OK van 3 bij 3 meter. Hij stond helemaal vol. En alles ging veel te snel voor mij. 21 minuten nadat we de OK ingereden waren stonden we weer buiten met twee kinderen. Sowieso was de operatie voor mijn vrouw ronduit traumatisch, doordat ze er eigenlijk niets van meegekregen heeft, alleen maar achter een scherm lag, vastgesnoerd aan allerlei slangen.

2. En dat gevoel, die allesverzengende golf van liefde die ik van iedereen gehoord had, die je zou overspoelen als je voor het eerst je eigen kindje vast zou houden, dat heb ik helemaal niet gehad. Ik voelde niks. Ja, bezorgdheid, en medeleven voor mijn vrouw, omdat ze er vrijwel niks van meekreeg, en de kindjes niet eens op haar lijf kon krijgen om te even te bekijken bijvoorbeeld. Toen we een paar dagen thuis waren met de kleintjes veranderde mijn gevoel van “niks” naar een enorme “NEE”, naar afkeer, naar “ik wil ze niet, kunnen ze niet weg”. Dat gevoel overviel me enorm, alsof ik opeens geraakt werd door een stormram. Waarna het schuldgevoel daar weer overheen ging. Wat was ik voor een lul dat ik dit durfde te denken.

Uiteindelijk heb ik het met de kraamverzorgster kunnen bespreken en hielp het al enorm om te horen dat ze dit eerder had gezien. Ze wist ook niet wat het was, maar ik was in ieder geval niet de enige. Dit gevoel is naarmate de tijd vorderde wat minder geworden, maar echte liefde werd het niet. Vanaf de tweede week was er ook mentaal geen ruimte meer voor, omdat 1 van de 2 kinderen toen non-stop begon te huilen.

Na een hoop gedoe met de huisarts en ziekenhuisartsen, waarbij mijn vrouw en ik stelselmatig niet geloofd werden dat er iets serieus aan de hand was met hem, zijn uiteindelijk een koemelkallergie en verborgen reflux genoemd als mogelijke oorzaken. Na eindelijk medicijnen te hebben gekregen en stapsgewijs andere voeding met steeds minder koemelk, is zijn ontstoken slokdarm geheeld en stopte het excessieve huilen.

Toen mijn vrouw rond die tijd voor het
eerst samen een weekendje weg gingen zonder kinderen, voelde dit heerlijk. Bij thuiskomst echter werd ik voor de tweede maal, en toch weer onverwachts, van mijn voeten geramd door het negatieve gevoel van de eerste dagen, dat kwam weer helemaal terug. Vanaf dat moment ben ik
langzaam gaan denken dat er iets heel erg mis was met mij. Ook nadat dit gevoel weer wat zachter werd kwam er maar geen liefde.

.

3. Uiteindelijk heeft het bij mij anderhalf jaar geduurd voordat ik die ouderliefde heb gevoeld. Toen was het ook een moment als bij toverslag, maar nu positief. Ik was met een van mijn kinderen met hem in mijn armen een beetje rondjes aan het dansen op een nummer op de radio, toen die liefdesgolf ineens wel binnenkwam. Dat moment vergeet ik ook nooit meer. Ik heb nog nooit een moment zo “in the moment” ervaren. Het was ook een fysieke ervaring, ik trilde over mijn hele lijf en begon keihard te huilen, maar dit keer van positieve emotie. Je zou kunnen zeggen dat ik eigenlijk op dat moment pas echt vader werd. En dat is ook nooit meer weggegaan, ook niet voor zijn broertje.

Uiteindelijk heeft het dus bij mij heel lang geduurd, maar is het wel goed gekomen. Ik vergeet echter nooit meer hoe ik me heb gevoeld dat eerste jaar, tot het moment dat ik serieus overwogen heb mijn hoofd onder een scan te leggen, omdat ik begon te denken dat er fysiologisch iets mis was in mijn hersenpan, want ik voelde geen liefde voor mijn kinderen. En daar had ik echt nog NOOIT van gehoord. Op een gegeven moment in die periode ben ik al mijn gedachtes en ervaringen op gaan schrijven, wat een enorme uitlaatklep is geweest.

4. Hierdoor heb ik deze periode kunnen verdragen, dat heeft me er doorheen gesleept. Pas later besefte ik me dat er wellicht meer mannen zijn die met dit soort dingen worstelen, en heb ik in 2023 besloten om mijn ervaringen om te vormen tot een boek, dat ook in dat jaar is uitgekomen. Het heet “Dubbel Gevoel, als babyblauw zwart blijkt te zijn”, en ik hoop van harte dat het andere vaders steun kan bieden, als ze het lezen.

Uiteindelijk is mijn missie een pleidooi voor normalisatie. Hoe meer “standaard” informatie zwangere stellen krijgen over de mogelijk mentale uitdagingen die je kunt krijgen, zowel vrouwen als mannen, hoe lager de drempel wordt om erover te praten, mocht je de pech hebben dat je iets meemaakt dat niet voldoet aan de roze wolk. Want ik gun niemand hoe ik me gevoeld heb die tijd.

En dus hoop ik dat dit langzamerhand beter wordt. Want je bent niet gek, en je bent niet alleen! Vader-verhalen is hierbij een fantastisch initiatief dat ik van harte ondersteun!

Sander Voesten
(Maart 2024)