1. Het is april 1982. Mijn vrouw wordt opgenomen in het ziekenhuis in Kampen. De baby groeit niet goed en er zijn aanwijzingen dat het niet goed gaat. Opname in het ziekenhuis is dan ook belangrijk en noodzakelijk. In het ziekenhuis beginnen de weeën. Echter doordat de baby net 7 maanden is en de verwachting is dat de baby erg klein zal zijn, wordt de bevalling uitgesteld met middelen die daarvoor zijn. Na een paar dagen in de nacht van 15 op 16 april is de bevalling niet meer te stoppen, Michael wordt geboren exact op 0.00 uur, waardoor zijn geboortedag door ons op 16 april is vastgesteld.

Het gewicht van onze zoon is net iets meer dan 1 kilo, en zijn lengte geloof ik 37 centimeter. Hij heeft niet eens in de armen van mijn vrouw gelegen. Omdat mijn vrouw meteen naar de operatiekamer moest om de moederkoek operatief te laten verwijderen. Ik kon meekijken vanuit de gang door een raam.

2. Na een paar uur kwam ineens de baby ambulance om onze zoon naar het VU Amsterdam te brengen. Er was een geweldig team van specialisten bij. Er was hier betere geboortezorg en beter couveuses waar het streekziekenhuis in Kampen hiervoor te weinig mogelijkheden had en niet op was ingericht. In deze uren en dagen was er geen enkele hulp of maar enigszins een stukje persoonlijke begeleiding, echter het VU ondersteunde ons geweldig, bellen kon altijd en er was direct toegang tot de afdeling. Dit zorgde voor enige rust.

Uiteindelijk samen naar Amsterdam VU met mijn vrouw die haar kind voor het eerst ziet na 4 dagen. Na 1 week komt mijn zoon weer terug naar Kampen waar wij behandeling en ondersteuning kregen van de gehele staf alsof wij niet voor dit kind konden zorgen. Het duurde een paar weken voordat wij voor het eerst de baby mochten wassen en knuffelen. Het was kortom een horror ervaring in het ziekenhuis waar ook sterk verouderd personeel aanwezig was.

3. Uiteindelijk kwam de baby – 8 weken na geboorte – thuis; uiteindelijk rondom de verwachte geboortedag.

Er volgde jaren van onderzoek.

Onze zoon is nu bijna 42 (16-04-1982). Hij is gezond en gelukkig met zijn 3 kinderen en onze 3 kleinkinderen. Er is nog veel meer te vertellen, echter deze ervaring zorgt er na 42 jaar nog steeds voor dat ik dit niet vergeten kan. Ik heb het inmiddels wel een plekje kunnen geven.

Door mijn werkzaamheden in de afgelopen 40 jaar kom ik veel in ziekenhuizen, in vitro , laboratoria over de hele wereld. De eerste jaren heb ik altijd vermeden om op kinderonderzoek / laboratorium afdelingen te komen. Hier heb ik nog steeds moeite mee. Ik zit nu kort voor mijn pensioenleeftijd en heb geweldige leuke kleinkinderen, een leuke schoondochter en zoon Michael.

4. Samen met mijn vrouw kijk ik met veel plezier richting de toekomst.

Ik heb wel geprobeerd om erover te praten maar heb het idee dat mensen hier simpelweg niet op zitten te wachten. Niet om mensen tekort te doen, maar zonder zo’n ervaring is het toch ver van mijn bed. Mijn ervaring is ook dat de mensen die er wel over zouden moeten praten, zoals in de gezondheidszorg, waren hiertoe niet goed opgeleid of niet echt in mij geïnteresseerd?

Dank voor de mogelijkheid om mijn verhaal te kunnen doen, ik weet niet of ik anderen kan helpen, maar het heeft mij wel weer een stukje verder gebracht want het is de eerste keer dat ik hierover schrijf. Het is komende maand in april 42 jaar geleden, ongelooflijk.

Mark de Jong
(Maart 2024)